Spis treści
Umowy na czas określony są standardem na rynku pracy, ponieważ przez wiele lat były dla pracodawców zdecydowanie korzystniejsze, niż umowy na czas nieokreślony. Dlatego dochodziło do wielu nadużyć. Pracodawcy nie byli chętni do zmian zatrudnienia na czas nieokreślony, dlatego, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej opracowało projekt nowelizacji Kodeksu pracy.
Zmiany w umowach czasowych
W ramach nowelizacji przepisów kodeksu pracy, wprowadzono ograniczenia dotyczące długości oraz liczby umów na czas określony. Stało się tak dlatego, że z uwagi na wcześniejsze przepisy wielu pracodawców praktycznie nie zatrudniało na umowę na czas nieokreślony.
Obecnie umowa na czas określony może być podpisana z tym samym pracodawcą maksymalnie 3 razy lub na okres nieprzekraczający 33 miesięcy. Gdy zatrudnienie przekroczy 33 miesiące lub gdy zostanie zawarta czwarta umowa, pracownik automatycznie uzyskuje status zatrudnienia na podstawie umowy na czas nieokreślony, począwszy od dnia następującego po wygaśnięciu limitu czasowego lub od momentu zawarcia kolejnej umowy. Dzieje się tak niezależnie od nomenklatury, która zostanie użyta.
Ograniczenia te dotyczą wyłącznie umów na czas określony, bez wpływu na umowy na czas nieokreślony lub umowy na okres próbny.
- zatrudnień terminowych zawieranych na okres zastępstwa nieobecnego pracownika,
- dla realizacji zadań o charakterze okazjonalnym lub sezonowym,
- na czas określonej kadencji,
- w sytuacji, gdy pracodawca może uzasadnić konieczność takiego zatrudnienia obiektywnymi przesłankami po swojej stronie.
Ustanowione limity czasu i liczby umów mają na celu zapewnienie pracownikom, którzy na stałe współpracują z danym pracodawcą, możliwości przejścia na umowę na czas nieokreślony, co przekłada się na stabilizację zatrudnienia i zapewnia lepszą ochronę pracowniczą.
Umowa o pracę na czas określony a umowa na okres próbny
Umowa na okres próbny jest formą zatrudnienia, która pozwala zarówno pracodawcy jak i pracownikowi na wzajemne poznanie się i zweryfikowanie, czy współpraca między nimi będzie owocna. Jest to pierwszy krok w procesie zatrudnienia, umożliwiający pracodawcy ocenę kwalifikacji i przydatności pracownika do wykonywania powierzonych mu zadań, a pracownikowi - zapoznanie się z obowiązkami, środowiskiem pracy i kulturą organizacyjną przedsiębiorstwa.
Umowa na okres próbny nie może trwać dłużej niż trzy miesiące i jest możliwa do zawarcia tylko raz z danym pracownikiem. Jeśli zachodzą wyjątkowe okoliczności określone w kodeksie pracy, takie jak zatrudnienie w celu wykonywania innego rodzaju pracy lub po upływie co najmniej 3 lat od zakończenia poprzedniej umowy na okres próbny. Po upływie maksymalnego czasu trwania umowy, pracodawca musi zdecydować, czy oferuje pracownikowi stałe zatrudnienie na podstawie umowy na czas nieokreślony lub określony, czy też zakończy współpracę.
W umowie na okres próbny powinny znaleźć się podstawowe informacje takie jak:
- rodzaj pracy,
- miejsce wykonywania pracy,
- wysokość wynagrodzenia,
- wymiar czasu pracy,
- termin rozpoczęcia i zakończenia pracy.
Jest to dokument, który musi być podpisany najpóźniej w dniu rozpoczęcia pracy przez pracownika. To ważne, aby obie strony miały jasność co do warunków współpracy od samego początku, a wszelkie ustalenia były wyraźnie określone i zaakceptowane, co zapewnia bezpieczeństwo prawne zarówno pracodawcy, jak i pracownikowi.
Rodzaje umów o pracę a okres wypowiedzenia
Aby prawidłowo policzyć okres wypowiedzenia, należy znać rodzaj umowy o pracę oraz czas trwania zatrudnienia u danego pracodawcy. Okres wypowiedzenia różni się w zależności od typu umowy o pracę oraz od czasu, jaki pracownik był zatrudniony.
Dla umowy na okres próbny, zgodnie z Kodeksem pracy, okres wypowiedzenia zależy od długości trwania okresu próbnego:
- 3 dni robocze, jeśli okres próbny nie przekracza 2 tygodni,
- 1 tydzień, jeżeli okres próbny jest dłuższy niż 2 tygodnie,
- 2 tygodnie, jeśli okres próbny wynosi 3 miesiące.
W przypadku umów na czas określony oraz na czas nieokreślony, okres wypowiedzenia zależy od czasu trwania zatrudnienia u danego pracodawcy:
- 2 tygodnie, jeśli pracownik był zatrudniony krócej niż 6 miesięcy,
- 1 miesiąc, jeśli pracownik był zatrudniony co najmniej 6 miesięcy,
- 3 miesiące, jeśli pracownik był zatrudniony co najmniej 3 lata.
Do powyższych okresów wypowiedzenia należy stosować się zawsze, chyba że strony dojdą do innego porozumienia, co może skutkować skróceniem tego czasu. Warto jednak pamiętać, że każda zmiana w standardowych okresach wypowiedzenia musi być korzystna dla pracownika i nie może naruszać przepisów prawa pracy.
Podsumowanie
Nowelizacja kodeksu pracy była niezbędna, aby zrównoważyć interesy pracowników i pracodawców, zapewniając większą stabilność zatrudnienia i lepszą ochronę zatrudnionych. Ograniczenia dotyczące umów na czas określony mają na celu ograniczenie nadużyć i promowanie bardziej stabilnych form zatrudnienia. Dzięki tym zmianom, pracownicy mają większą szansę na uzyskanie umowy na czas nieokreślony, co przyczynia się do zwiększenia bezpieczeństwa zawodowego i poprawy jakości życia.
To może Cię również zainteresować